The Foreign Correspondent

The Foreign Correspondent

When I read the memoirs of refugees from the People's Republic of Poland who risked their lives and those of their loved ones by hijacking LOT's plane to West Berlin, my "escape" in no way resembles this kind of "heroism".  My parting with socialist reality began much earlier during my student years in 1953, when I was 19 years old and was sent as a student of the Wrocław University of Technology to practice in the Kasprzak factory of radio receivers located in Warsaw, Wola district. Because in this factory they didn't know what we were doing, students were put to work at the mechanical department, at a semi-automatic machine called "revolver", which made small M3 caliber screws, where M meant that the screw was specified in the metric numbering, and the number 3 meant its length, that is 3 millimeters. It was a screw commonly used in electronics, as most of the electronic parts were then mechanically screwed with such screws to a metal base, called "shasis". The work on the revolver was boring, as the machine automatically did all the work needed to make the M3 screw. A few of such machines worked in parallel, all of them making M3 screws. After a few days of such boring work I asked the foreman supervising the mechanical department why the radio factory produces M3 screws, which can be bought in a specialized factory of screws and bolts. The foreman said that such a solution is not possible, as the factory of screws and bolts prefers to produce high weight screws and not tiny M3 screws. This is the result of a central, socialist plan, which set the obligation to perform a certain weight, kilograms of screws per year without getting involved in their diversity.  It was then that I understood that I would not change the economic system of the People's Republic of Poland by myself, and that the sinister anti-communist idea of emigration sprouted in me, although I did not yet know where and when. So much for the reasons of my aversion to the socialist system. It was just that I and the communist system did not fit together, just as "the hunchbacked one does not fit into the flat wall". One could say that I was characterized by an innate "anti-socialist hump".  In the meantime, I think it's been 10 years. I finished my studies at the Wrocław University of Technology and learned English. I wrote several scientific articles and got an invitation to work at the University of Uppsala, Sweden, where I had already been valued as an electronics specialist, a specialist in the construction of scientific instruments. Below I am going to describe, how in those times of 60s, difficulties with obtaining a foreign passport looked like.

My escape from the People's Republic of Poland.

Actually, I escaped from the People's Republic of Poland three times. Twice I returned to Poland trying to adapt my hump of anti-socialism to the realism of the People's Republic of Poland, but the third time the People's Republic of Poland insulted me by refusing to extend my passport for good and I asked for asylum in Sweden. I became a foreign correspondent of a party newspaper published in Lublin under the name "Sztandar Ludu" (People's Banner).  The sponsor of my second trip to Sweden was Professor Maria Curie Skłodowska University, Włodzimierz Żuk, who was my boss at the Institute of Physics of the Maria Curie Skłodowska University. I also mentioned to him that his help in my trip to Uppsala would be appreciated by the management of the Institute of Physics with which he himself maintained good scientific relations.

My application for a Swedish scholarship to Uppsala University was sent to the Ministry of Higher Education in Warsaw, which was to issue me with a passport.  So I hurried to Warsaw, where the Ministry in Miodowa Street housed a passport office for "scientists" like myself.

 The replacement value of a three-color ballpoint pen

Every day I visited the Ministry, asking if my passport was ready for me. In the meantime, I learned from a friend from Lublin that the People's Army, or Polish Army befriended with the Red Army of the USSR is interested in my recruitment and that the Institute of Physics often visits the sergeant from the WKR (Military District Headquarters) asking where I am staying, and when I return because he has to deliver me very important documents recruiting me.  Two weeks have already passed and in the Ministry of Foreign Affairs I was told that my case is still being examined by the "relevant authorities" and it is necessary to wait further. Over time, my person has become part of the Ministry's landscape. One day, walking along a long corridor lined with a red carpet, I came across a friend of mine, a friend of Soszyński's, who used to work in the Student Travel Agency, and a a few years earlier, still as a student, I was going with his fiancée, now probably his wife, to dig potatoes in England.  It turns out that Soszyński has now been promoted because he now works in the same ministry and even in the Department of Foreign Travel, responsible for issuing my passport. I shared my frustration with Mr Soszynski for a long delay in this procedure. Soszyński said that he would check it personally and told me to wait a few minutes, after which he came back with the  Job's news that I could say goodbye to the trip to Sweden, because personally the Vice-Minister of Higher Education, comrade Krasowska wrote on my personal file: "The trip should be rejected because of a personal invitation. Apparently, Comrade Krasowska felt offended that the University of Uppsala invited me individually, and did not pass on my "scholarship" to the decision of the Ministry of Higher Education in Warsaw, where she certainly had different, better than me, party candidates for scholarship holders. The pale fear was visible on my face, because my friend Soszyński reassured me that nothing was lost because he knows how to fix such a situation. It turns out that my colleague was the clerk who looked through all the documents and summarized them on one page of the typescript for the special selection committee. This committee met every week and the nearest committee is to take place in two days' time. Soszyński promised to open a new file and write a new summary of my "affairs" without mentioning that the invitation is personal. Comrade Krasowska certainly does not remember all the matters and does not always take part in the meetings of the selection committee. In two days' time, this meeting took place and at this meeting, I was qualified for the trip as a Swedish scholarship holder. Three days later I received the desired passport. Joyed, I wanted to give a generous bribe to my friend Soszyński, who refused. However, he asked me, while in Sweden, to buy him a few cartridges for his four-color ballpoint pen and send them to Poland. The most important was the red color, which he used most often emphasizing important words, such as "invitation is personal".  Of course, I promised Soszyński that I would buy some four-color cartridges and send them to him when I was in Sweden, which was the case. Nevertheless, my adventure with the PRL system did not end with the issuance of a passport.

Foreign Correspondent of the "People's Banner".

I had my passport in my hand, but I was still afraid that the People's Army of the Polish Army was watching me and maybe they would stop me at the border. I suspected, perhaps without reason, that the recruitment of me into the army was a trick of the security office, or of the communist intelligence service, to prevent me from leaving or, worse still, to blackmail me so that I could become a secret agent for them. Today, looking at the documents received from the Institute of National Remembrance, I can see that this possibility has also been considered. So I got on the train and returned to Lublin to regulate my status in the WKR (Military District Commission) with a passport issued by the Ministry of Higher Education. However, when I was in the WKR, the sergeant sitting at the front door was extremely happy to see me and wanted to hand me a military uniform and a ticket to a distant sapper's unit in the village of Podjuchy, by the Szczecin Lagoon, so that I could familiarize myself with the latest technology of building pontoon bridges as an electronic engineer. I was terrified to accept the uniformed sorting and the railway ticket and refused and escaped to the street.  I assumed that I had no more than an hour to save myself before the sergeant sent the police to arrest me. On the street, I came across Professor Teske, a friend of mine, also a physicist who lectured at the Catholic University of Lublin (KUL).  After explaining my tragic situation, Professor Teska announced that in such a case only the almighty party, i.e. PZPR, could help me. He reassured me that the fact that I am not a member of this party can be helpful to me, as the Party is looking for young non-party candidates whom it would like to take into its communist womb.  So I went to the Provincial Committee of the Party, but not knowing who could help me, I joined the editorial office of the party newspaper called "Sztandar Ludu" and presented my concern to the editor-in-chief of the newspaper. The editor, whose name I don't remember anymore, became interested in my problem and mentioned that he himself has no influence on the activity of the WKR, but the Second Secretary of the Party of the PZPR drinks vodka with the colonel, who is the head of the WKR and goes hunting together. Perhaps he can help. So we went to the second floor to the second secretary and there I presented my and the University of Maria Curie-Skłodowska University's problem to which the military authorities throw "logs at scientific feet". I also mentioned that while in Sweden I will be working at the Institute of Nuclear Physics and perhaps learn something about how to make an atomic bomb. The secretary's prints stated that the PZPR or Party protects and supports young scientists and will call the WKR with a request to correct the unfortunate situation. What he has done. I promised the editor of the People's Banner that while in Sweden I would write how badly it is to live in capitalism, which I also did by later criticizing Swedish food in the People's Banner, for example, Swedish minced chops that have no comparison with a Polish pork loin with fried cabbage.   So I became the unofficial Foreign Correspondent of the Communist daily newspaper.  Straight from the Provincial Committee of the Polish United Workers' Party, I went to the military WKR, where again the sergeant at the entrance door was blocking my way. Through the gap between the sergeant's desk and the stairs, I ran to the second floor knocking on the door of the colonel who was already waiting for me. When the colonel saw my military booklet and the lack of entries about the exercises I was obliged to perform, he was very worried, but he released me from the obligation of today's training in the field of building pontoon bridges. I promised the Colonel that after returning from my secret scientific mission I would try to catch up, but somehow until today, 57 years later, I feel guilty that my PRL Lieutenant Reserve's booklet shines with empty pages.  After leaving the WKR, I ran to the railway station and got on a train heading to Warsaw and the same night to a train to East Berlin and then to Sweden. As I later found out, that night "some people" were looking for me by phone, calling my family and my girlfriend. These people were supposedly very disappointed that I had already crossed the border of the People's Republic of Poland, or maybe even the border of the countries of the People's Democracy, and lost the opportunity for an interesting conversation with me.

Jan Czekajewski

30 October 2019

ZAGRANICZNY KORESPONDENT

Jan Czekajewski

Zagraniczny Korespondent

Czytając wspomnienia uciekinierów z PRL-u którzy ryzykowali  życiem swoim i swoich najbliższych, porywając samolot LOT-u do Berlina Zachodniego, moja „ucieczka” w niczym nie przypomina tego rodzaju „bohaterstwa”.  Moje rozstanie z socjalistyczną rzeczywistością, zaczęło się dużo wcześniej jeszcze w okresie studenckim w roku 1953. Miałem wtedy lat 19  i wysłano mnie, jako studenta Politechniki Wrocławskiej  na praktykę w fabryce odbiorników radiowych imienia Kasprzaka mieszczących się w Warszawie na Woli. Ponieważ w tej fabryce nie bardzo wiedzieli co nami, studentami zrobić postawiono mnie do pracy na wydziale mechanicznym, przy półautomatycznej maszynie zwanej „rewolwerówką”, która robiła małe śrubki kalibru M3, gdzie M znaczyło,  że wkręt ten jest określony w numeracji metrycznej, a liczba 3 znaczyła jego długość, czyli 3 milimetry. Był to wkręt stosowany powszechnie w elektronice, jako, że wtedy większość elektronicznych  części była mechanicznie przykręcana takimi właśnie śrubkami do metalowej podstawy, nazywanej „szasis”. Praca na rewolwerówce była nudna, jako że maszyna automatycznie robiła wszystkie czynności potrzebne do wykonania śrubki M3. Kika takich maszyn pracowało równolegle, wszystkie robiące śrubki M3. Po kilku dniach takiej nudnej pracy zapytałem majstra nadzorującego wydział mechaniczny, dlaczego fabryka radiowa trudni się produkcją śrubek M3, które chyba można zakupić w wyspecjalizowanej fabryce śrub i śrubek. Majster powiedział, że takie rozwiązanie nie jest możliwe, jako że fabryka śrub i  śrubek woli produkować śruby dużej wagi a nie maleńkie śrubki M3. Jest to wynikiem centralnego, socjalistycznego planu, który wyznaczył obowiązek wykonania określonej wagi, kilogramów śrub rocznie nie wdając się w ich różnorodność.  Wtedy to zrozumiałem, że systemu ekonomicznego PRL własnoręcznie nie zmienię i podświadomie zakiełkowała u mnie wtedy złowroga antykomunistyczna myśl   o emigracji, aczkolwiek jeszcze nie wiedziałem dokąd i kiedy. Tyle o przyczynach mojej niechęci do systemu socjalistycznego. Po prostu ja i system komunistyczny nie pasowaliśmy do siebie, czyli podobnie jak nie pasuje „garbaty do płaskiej ściany”. Można by powiedzieć, że cechował mnie wrodzony „garb anty-socjalizmu”.  W międzyczasie minęło lat chyba 10. Skończyłem studia na Politechnice Wrocławskiej i nauczyłem się języka angielskiego. Napisałem kilka artykułów naukowych i dostałem zaproszenie do pracy z Uniwersytetu w Uppsali, Szwecja, gdzie już rok wcześniej ceniono mnie jako elektronika, specjalistę od konstrukcji przyrządów naukowych. Poniżej opiszę, jak w owych czasach lat 60-tych, wyglądały trudności z otrzymaniem paszportu zagranicznego.

Moja ucieczka z PRLu.

Właściwie uciekałem z PRL-u trzy razy. Dwa razy wracałem do Polski starając się przystosować mój garb anty-socjalizmu do realizmu PRL, ale za trzecim razem PRL obraził mnie na dobre odmawiając przedłużenia mego paszportu i poprosiłem o azyl w Szwecji. Zaczem się to jednak stało, zostałem zagranicznym korespondentem partyjnej gazety wydawanej w Lublinie pod nazwa „Sztandar Ludu”.  Sponsorem mojego drugiego wyjazdu do Szwecji, był prof. Uniwersytetu Marii Curie Skłodowskiej, Włodzimierz Żuk, który był moim szefem w Instytucie Fizyki UMCS. Jemu też wzmiankowałem, że jego pomoc w moim wyjeździe do Uppsali, będzie doceniona przez dyrekcję Instytutu Fizyki z którym on sam utrzymywał dobre stosunki naukowe.

Moje podanie o wyjazd, na szwedzkie stypendium do Uniwersytetu w Uppsali wysłano drogą służbową do Ministerstwa Szkół Wyższych w Warszawie, które to ministerstwo miało wystawić mi paszport.  Pospieszyłem więc do Warszawy, gdzie w Ministerstwie przy ul. Miodowej mieściło się biuro paszportowe dla „naukowców” takich jak ja.

 Zbieg okoliczności  czyli wartość wymienna  trójkolorowego długopisu

Każdego dnia odwiedzałem Ministerstwo pytając się, czy paszport dla mnie jest już gotowy. W międzyczasie dowiedziałem się od kolegi z Lublina, że Ludowa Armia, czyli Wojsko Polskie zaprzyjaźnione z Armią Czerwoną ZSSR  jest zainteresowane moją rekrutacją i że Instytut Fizyki odwiedza często sierżant z WKR (Wojskowa Komenda Rejonowa) pytając się gdzie przebywam, i kiedy wracam gdyż on ma mi doręczyć bardzo ważne rekrutujące mnie dokumenty.  Minęły już dwa tygodnie i w Ministrostwie mi powiadano, że moja sprawa jest ciągle rozpatrywana przez „odnośne władze” i trzeba dalej czekać. Z biegiem czasu moja osoba stała się częścią krajobrazu ministerstwa. Jednego dnia spacerując po długim korytarzu wykładanym czerwonym dywanem natknąłem się na znajomą mi osobę, kolegę Soszyńskiego, kiedyś pracującego w Studenckim Biurze Podróży a kilka lat wcześniej, jeszcze jako student jechałem z jego narzeczoną, dzisiaj już chyba żoną,  na kopanie kartofli w Anglii.  Okazuje się, że Soszyński teraz awansował, bo teraz pracuje w tymże ministerstwie i to nawet w wydziale Podróży Zagranicznych, odpowiedzialnego  za wydanie mojego paszportu. Podzieliłem się z Soszyńskim moją frustracją na długą zwłokę w tej procedurze. Soszyński powiedział, że on to sprawdzi osobiście i kazał mi poczekać kilka minut, po których  wrócił z hiobową wieścią, że z wyjazdem do Szwecji mogę się pożegnać, gdyż osobiście Vice-Minister Szkół Wyższych, towarzyszka Krasowska napisała na mojej teczce personalnej: „Wyjazd odrzucić z powodu zaproszenia imiennego”. Widocznie towarzyszka Krasowska  czuła się urażoną, że Uniwersytet w Uppsali zaprosił mnie indywidualnie, a nie przekazał moje „stypendium” do decyzji Ministerstwa Szkół Wyższych w Warszawie, gdzie na pewno miała ona innych, lepszych niż ja, partyjnych kandydatów na stypendystów. Blady strach był widoczny na moim obliczu, gdyż kolega Soszyński uspokoił mnie, że nic nie jest stracone, gdyż on wie, jak taką sytuację naprawić. Okazuje się, że mój kolega był tym referentem, który przeglądał wszystkie dokumenty i streszczał je na jednej stronie maszynopisu dla specjalnej komisji kwalifikacyjnej. Komisja ta zbierała się co tydzień i najbliższe gremium ma się odbyć za dwa dni. Soszyński obiecał, że otworzy nową teczkę i napisze nowe mej „sprawy” streszczenie bez wzmiankowania, że zaproszenie jest imienne. Towarzyszka Krasowska na pewno nie pamięta wszystkich spraw i nie zawsze bierze udział w spotkaniach komisji kwalifikacyjne. Za dwa dni odbyło się to zebranie i na tym zebraniu zostałem zakwalifikowany do wyjazdu jako szwedzki stypendysta. Trzy dni później otrzymałem upragniony paszport. Uradowany chciałem koledze Soszyńskiemu wręczyć hojna łapówkę, który jednak jej odmówił. Poprosił jednak, abym będąc w Szwecji kupił mu i wysłał do Polski kilka wkładów  do jego cztero- kolorowego długopisu. Najważniejszy był kolor czerwony, który najczęściej używał podkreślając ważne słowa, jak na przykład „zaproszenie jest imienne”.  Oczywiści przyrzekłem Soszyńskiemu, że kilka cztero-kolorowych wkładów kupię i mu wyśle, kiedy znajdę się w Szwecji, co rzeczywiście miało miejsce. Niemniej moja przygoda z systemem PRLu nie zakończyła się z wydaniem paszportu.

Zagraniczny Korespondent „Sztandaru Ludu”

Paszport miałem w ręce, ale ciągle się bałem, że Ludowa Armia Wojska Polskiego ma mnie na oku i być może zatrzymają mnie na granicy. Podejrzewałem, może bezpodstawnie, że wcielenie mnie do wojska jest sztuczką urzędu bezpieczeństwa, albo PRL-owskiego wywiadu, aby uniemożliwić mi wyjazd albo co gorsza szantażować mnie, abym został dla nich tajnym agentem. Dzisiaj przeglądając dokumenty otrzymane z IPN, widzę, że rozpatrywano także taką możliwość. Wsiadłem więc w pociąg i wróciłem do Lublina, aby w WKR (Wojskowej Komisji Rejonowa) uregulować mój status mając w ręku paszport wystawiony przez Ministerstwo Szkół Wyższych. Kiedy jednak znalazłem się w WKR, sierżant siedzący przy drzwiach wejściowych niezmiernie się ucieszył na mój widok i chciał mi wręczyć uniform wojskowy i bilet to odległej jednostki saperskiej we wsi Podjuchy, nad Zalewem Szczecińskim abym, jako elektronik zapoznał się z najnowszą  techniką budowy mostów pontonowych. Przerażony przyjęcia sortów mundurowych i biletu kolejowego odmówiłem i uciekłem na ulicę.  Zakładałem, że mam najwyżej godzinę czasu na ratunek, zanim sierżant wyśle po mnie żandarmerię, aby mnie aresztować. Na ulicy natknąłem się, na znajomego mi profesora Teske, także fizyka wykładającego  na KUL ( Katolicki Uniwersytet Lubelski).  Po wyjaśnieniu mojej tragicznej sytuacji, prof. Teska zawyrokował, że w takim wypadku tylko wszechmocna partia, czyli PZPR może mi pomóc. Uspokoił mnie, że fakt, że nie jestem członkiem tej partii może mi być pomocny, jako że Partia szuka młodych bezpartyjnych kandydatów, których zechce przygarnąć do swego komunistycznego łona.  Udałem się więc do Komitetu Wojewódzkiego Partii, ale nie wiedząc kto może mi pomóc, wstąpiłem do redakcji partyjnego dziennika o nazwie „Sztandar Ludu” i przedstawiłem swoje zmartwienie redaktorowi naczelnemu tego dziennika. Redaktor, którego nazwiska już nie pamiętam zainteresował się moim problemem i wzmiankował, że on sam nie ma żadnego wpływu na działalność  WKRu, ale Drugi Sekretarz Partii PZPR pije wódkę z pułkownikiem, który jest szefem WKRu i razem jeżdżą na polowania. Być może, że on on może coś pomóc. Poszliśmy wiec na drugie piętro do drugiego sekretarza i tam z kolei przedstawiłem mój i Uniwersytetu UMCS problem, któremu władze wojskowe rzucają „kłody pod naukowe nogi”. Wzmiankowałem również, że będąc w Szwecji będę pracować w Instytucie Fizyki Jądrowej i być może nauczę się czegoś jak się robi bombę atomową. Druki Sekretarz stwierdził, że  PZPR czyli Partia  chroni i popiera młodych naukowców i zaraz zadzwoni do WKR z prośbą o korektę niefortunnej sytuacji. Co też uczynił. Redaktorowi Sztandaru Ludu z kolei obiecałem że będąc w Szwecji napiszę jak źle się żyje w kapitalizmie, co  też uczyniłem krytykując później na łamach Sztandaru Ludu szwedzkie jedzenie, na przykład szwedzkie mielone kotlety nie mające porównania z polskim schaboszczakiem ze smażaną kapustą.   Tak więc zostałem nieoficjalnym Zagranicznym Korespondentem komunistycznego dziennika.  Prosto z Komitetu Wojewódzkiego PZPR udałem się do wojskowego WKR, gdzie znowu sierżant przy drzwiach wejściowych blokował mi drogę. Przez szparę między biurkiem sierżanta i schodami pobiegłem na drugie piętro pukając do drzwi pułkownika, który już na mnie czekał. Kiedy pułkownik zobaczył moją książeczkę wojskową i brakiem wpisów o obowiązujących mnie ćwiczeniach zmartwił się bardzo, ale zwolnił mnie z obowiązku dzisiejszego szkolenia w dziedzinie budowy mostów pontonowych. Obiecałem półkownikowi, że po powrocie z mojej tajnej misji naukowej postaram się nadrobić zaległości, ale jakoś do dzisiaj, 57 lat później czuję się winny, że  moja PRLowska książeczka Porucznika Rezerwy świeci pustymi stronicami.  Po wyjściu z WKRu, pobiegłem na stację kolejową i wsiadłem do pociągu zmierzającego do Warszawy i tej samej nocy do pociągu do Berlina Wschodniego i dalej do Szwecji. Jak się później dowiedziałem, tejże nocy „jacyś ludzie” szukali mnie telefonicznie, dzwoniąc do mojej rodziny i mojej wówczas dziewczyny. Ci ludzie byli podobno bardzo zawiedzeni, że już przekroczyłem granicę PRLu, a może nawet granicę krajów Demokracji Ludowej i stracili okazję na interesującą ze mną rozmowę.

Jan Czekajewski

30 październik 2019

Magdo, Czy pamiętasz? :
Kiedy wróciłem pierwszy raz do Wrocławia ze Szwecji w roku 1961 Ty pracowałaś w Instytucie Telekomunikacji czy czymś podobnym we Wrocławiu. Twój przełożony, wysłał Ciebie na przeszpiegi abys sie dowiedziala, jakie czujniki na światło podczerwone ja używałem w moim przyrządzie dla liczenia nietoperzy. Ja Ci powiedziałem prawdę, ze byly to tranzystory germanowe w osłonie plastikowej pomalowanej na zielono. Ja zdrapałem tą farbę i nagle te tranzystory stały sie światłoczułe na podczerwień. Twój dyrektor, chyba nazywał się Badian, powiedział ze ten Czekajewski, jest cwany i nie mówi prawdę. Ukrywa przed nami tajemnicę jakich czujników na podczerwień używał do liczenia szwedzkich nietoperzy
Janek Czekajewski

Subject: Re: świat zgłupiał

A to pamiętasz?
Zakład produkcyjny, szkolenie na temat Budowy Socjalizmu:
Z sali pada pytanie:
- Towarzyszu sekretarzu, czy to co mamy to jest już socjalizm, czy będzie jeszcze gorzej?

Warto teraz zapytać, czy to co osiągnęliśmy na zachodzie to już prawdziwa wolność, czy będzie jeszcze gorzej?

Mx

Agresja ZSSR na Polskę w dniu 17 września 1939

Od wielu lat pasjonują mnie pamiętniki prostych ludzi , Polaków którzy stali się ofiarami sowieckiej agresji na Polskę. Na skutek tej agresji jeden z moich dwu wujków, Stefan Czekajewski został zamordowany w Katyniu, a drugi Zygmunt Borkiewicz został zastrzelony przez Niemców w Austrii, kiedy starał się przepłynąć Dunaj w roku 1940 w drodze na Węgry i do Francji, do Polskiej Armii na zachodzie. Niemniej Pakt Ribbentrop-Mołotow nie był paktem dwu przyjaciół. Był to pakt dwu wrogich sobie zbrodniarzy, Hitlera i Stalina, którzy starali sie przechytrzyć jeden drugiego. Trzeba oderwać się od pojęcia, że Polska była celem ich machinacji. Gra była o dużo większą stawkę, która skończyła się w Maju 1945 roku, kiedy Hitler popełnił samobójstwo a Stalin zagarnął całą Europę Wschodnią, oczywiście razem z Polską. Sukces Stalina skończył się w roku 1989-90 nad Wisłą, jako że cud pod Moskwą  w 1941r nie mógł trwać wiecznie. 

Na podstawie wielu pamiętników polityków i dziennikarzy angielskich, francuskich i amerykańskich, dyplomaci "zachodni" naciskali na Polskę, aby zezwoliła na wkroczenie wojsk sowieckich do Polski w razie wojny polsko-niemieckiej. Polacy odmówili wiedząc z doświadczenia, że raz sowieci wejdą to w Polsce na zawsze zostaną. Pamiętając Niemców z wojny 1914-1917, myślę, że niemiecka okupacja w Polsce będzie podobna jak było w roku 1917. Nie wiedzieli, że Niemcy Hitlera to nie są te same Niemcy co Wilhelma Drugiego.

Ponieważ Polacy się opierali, Hitler wyszedł z propozycją paktu ze Stalinem, myśląc, że przechytrzył Stalina. Stalin wiedział, że wojna z Niemcami jest tylko kwestią czasu, a jednocześnie na skutek wymordowania z powodów politycznych  90% oficerów sowieckiej armii uczynił ją słabą. Potrzebował czasu ja zastąpienie starych oficerów nową kadrą, "komsomolców".  W Pakcie Ribbentrop-Mołotow, Niemcy zgodzili nie na nową granicę z Sowietami na Bugu. Było to około 200km dalej do Moskwy, niż gdyby Niemcy zajęli całą ówczesną Polskę w jej granicach z roku 1938. Niemcy także zgodzili się na zajęcie Łotwy i Estonii przez Sowiety, oraz na wojnę z Finlandią o przesunięcie granicy, która przebiegała zbyt blisko od Leningradu. Stalin desperacko starał się o przedłużenie sojuszu z Hitlerem, a w międzyczasie demontował przemysł zbrojeniowy i przesuwał go za Ural. Patrząc z perspektywy 100 lat, Hitler był maniakiem, który myślał, że słowiańscy niewolnicy plus ziemia orna uczynią Niemcy Potężne. Nie wyciągnął, żadnych wniosków z Kampanii Napoleona w roku 1812 i jego wygranej/przegranej bitwy o Moskwę. Hitler i jego zausznicy, generałowie, którzy na to zezwolili, zakładali, że wojna z ZSSR będzie błyskawiczna, tak jak było w Polsce i we Francji. Kompletnie zlekceważyli trudności komunikacyjne między Niemcami i niemiecką armią walczącą o 2000 km daleko na wschód. Niemiecki wywiad zajmował się tropieniem i mordowaniem Żydów i partyzantów, a zignorował fakt, że sowieci produkowali masowo czołgi T34 z silnikiem Diesela na ropę, które nie miały sobie równych do czasu jak pod koniec wojny Niemcy wyprodukowali Tygrysy i Pantery w małych ilościach i niezwykle skomplikowane i napędzane silnikiem na benzynę, syntetyczną. Te 200 km dalej do Moskwy i opóźnienie ataku na ZSSR o 3 miesiące z powodu ataku na Jugosławię, spowodowało, że wojska Hitlera znalazły się pod Moskwą w okresie Bożego Narodzenia, gdzie temperatura była -22 C a niemiecka armia była ubrana w letnie mundurach. Zgony w niemieckiej armii z powodu odmrożeń były większe niż od sowieckich kul.  Żydzi w Getcie w Łodzi, zatrudnieni przez Niemców w odzysku niemieckich mundurów, podobno musieli wyciągać z rękawów odmrożone ramiona, niemieckich żołnierzy. Można by powiedzieć, że Niemcy byli przekonani o swej wyższości, że nie zauważyli własnej głupoty. A może ciągle są? Przyszłość pokaże,

Jan Czekajewski, Ph.D.

www.czekajewski.com

Dziecięca Choroba Lewicowości w Kapitaliżmie

Jan Czekajewski

Dziecięca Choroba Lewicowości w Kapitalizmie

W roku 1920 Lenin napisał książkę, pod tytułem “Dziecięca Choroba Lewicowości w Komunizmie”. W książce tej Lenin krytykował komunistycznych  zapaleńców w krajach zachodnich, którym się spieszyło do pełnej komunistycznej władzy nie zważając na opozycję w „niedojrzałym” do rewolucji   społeczeństwie.

Dzisiaj odnoszę wrażenie, że podobny ruch i ideologia z nim związana ma miejsce w dzisiejszym świecie. Mógłbym zaryzykować twierdzenie, że komunizm w jego sowieckim wydaniu zbankrutował, ale myśl przewodnia Marksa i Engelsa pozostała i przybiera na sile. Nawet pomniki Marksa są budowane w miejscu jego urodzenia, a jego wyznawcy komentują jego mądrość na łamach takich  „kapitalistyczno-liberalnych” czasopism, jak Financial Times.  Czego jest tego przyczyną? Może to ma związek z atawistycznym dążeniem ludzi do ideologii, która obiecuje mannę z nieba. Może takie zjawisko jest skutkiem, że nowe pokolenie sowieckiego komunizmu już nie pamiętają? Są jeszcze inne elementy, które powodują presje oddolną i sympatię dla nowej, jak na razie, „liberalnej” wersji komunizmu, aczkolwiek nikt do tego skompromitowanego słowa się nie przyznaje.  Są w nim, między innymi  postęp techniczny z jednej strony w krajach wysoko rozwiniętych i obecność wartościowych minerałów, głównie oleju w krajach przemysłowo zacofanych, takich jak kraje arabskie, ale także np. Wenezuela w Ameryce Południowej, lub Algieria w Afryce Północnej.

 Przyjrzyjmy się wypadkom w Wenezueli.

Sto lat temu nikt nie wiedział, że w Wenezueli są wielkie pokłady ropy naftowej. Biedna ekonomia opierała sią na rolnictwie tropikalnym i większość ludzi żyła na wsi. Kiedy amerykańskie firmy olejowe odkryły wielkie złoża naftowe w Wenezueli, wtedy manna z nieba w postaci dolarów zaczęła płynąc do Wenezueli. Miejscowi komuniści z poparciem Kuby podbechtali społeczeństwo, że tą manną rząd winien się ze społeczeństwem dzielić. W wolnych wyborach wybrano wiec Chavesa a ostatnio Maduro. Na skutek komunistyczno-liberalnych obiecanek ludzie ze wsi zaczęli napływać do miasta i żyć z zapomóg rządowych do czasu, kiedy ceny ropy spadły o 50% a socjalistycznemu rządowi prezydenta Maduro zaczęło brakować pieniędzy. W uproszczeniu, ropa w takich krajach jak Wenezuela, Algieria, Irak i Libią stały się narkotykiem, od którego społeczeństwo stało się uzależnione. Brak dochodów z ropy powoduje ferment społeczny, gdyż społeczeństwu się wydaje, że „władza” ich okrada. Komunistyczne albo dyktatorskie rządu upadają, nowe „liberalne” je zastępują, ale problem bezrobocia pozostaje. Nowy, popierany przez „wolny świat” kandydat na prezydenta Wenezueli zostanie z tym samym problemem. Czeka go więc nowa rewolucja, szczególnie jeśli powie ludziom nieprzyjemną prawdę, że niestety jesteśmy bankrutami.

Ciekawa jedność i przeciwieństw dwu różnych ideologii, czyli “populizmu” i “liberalizmu”

Polska jest typowym przykładem ścierania się dwu “wrogich” sobie ideologii, w którym obie strony nie zdają sobie sprawy z tego co ich łączy, czyli nowa wersja marksizmu, aczkolwiek nikt do tego się nie przyznaje.  Strona też zwana “liberalną”, która w dużej mierze znalazła wiele wspólnego z niemieckim “liberalizmem”, którego zamierzeniem jest zjednoczenie Europy pod jednym, niemieckim berłem a z drugie strony “populizm” PiSu, schlebiający ubogim i rozdającym pieniądze w postaci 500zl na drugie dziecko, czemu są przeciwni liberałowie, szczególnie ci na emeryturze, jako że dzieci już im wyrosły i wyjechały do Anglii lub Niemiec. Obydwie frakcje zazdroszczą bogatym i starają się udowodnić, że bogactwo PRL zostało rozkradzione przy “okrągłym stole”. Jedna stronę, czyli “populistyczną” dominuje patriotyzm i katolicyzm zwany przez liberałów, nacjonalizmem i rasizmem, lub antysemityzmem. “Populiści” natomiast zarzucają, “liberałom”, że zaprzedali się Niemcom i Brukseli, które zarzucają “populistom” rasizm i demokratyczny, czyli “większościowy” faszyzm. Obydwie strony zapominają, że w Polsce istnieje grupa ludzi, którzy ciężko pracują i mimo braku pomocy państwa budują nowe firmy, które sa podstawą ekonomii każdego państwa. Na szczęście Polska nie ma ropy ani złota, więc Polakom nie pozostaje nic innego jak żyć z pracy, nie tyle rąk co umysłów. Ale taka alternatywa jest w społeczeństwie mniej popularna, jako że ludzi zdolnych do pracy w dziedzinach wysokiej technologii i automatyzacji jest niewielu.

No a jak jest w Ameryce?

W Ameryce jest tak samo, ale inaczej, jakby powiedział Lech Wałęsa. Mamy dwie partie, które mają podobne programy i które obiecują zmiany, których nigdy nie dotrzymują. Prezydenci się zmieniają, z “demokratycznych” na “republikańskich, ale w polityce zagranicznej niewiele się zmienia i kosztowne wojny prowadzimy, w podobny sposób jak Wika Brytania za czasów Królowej Wiktorii. Ponieważ wojny kosztują, więc kraj się zapożycza, głównie u Chińczyków, Japończyków a także wewnątrz kraju u ludzi, którzy wierzą w stabilność amerykańskiego dolara. 45% podatników, w ogóle nie płaci żadnych podatków i coraz więcej ludzi uważa, że prace oferowane w restauracjach i hotelach, są za nisko płatne i wolą pożyczać pieniądze lub przechodzić na zapomogę dla ludzi, nie tyle chorych, co chorobliwych. Przypuszczam, że gdyby ktoś ogłosił program zbliżony do sowieckiego, czyli przejęcie władzy przez robotników, przepraszam, pracowników nad firmami prywatnymi i obiecał 2 miesiące wakacji i dwa lata urlopu macierzyńskiego, to amerykański komunizm został by wybrany metoda demokratyczną. Jak to wyglądało w praktyce, na przykładzie Polski w roku 1989, kiedy w pierwszej kolejności nowo wybrane „solidarnościowe” zarządy firm podniosły sobie pensje, a jednocześnie sprzedaż przestarzałych produktów tych firm spadła do zera.

W US elementy tegoż socjalizmu widzimy w rosnącej biurokracji w postaci różnorodnych organizacji nakazujących poprawność myślenia. Postępy komunizującego liberalizmu widzimy na amerykańskich uniwersytetach, gdzie powstały nowe oddziały w ramach administracji zajmujące się problemem „włączania” (inclusive). Dla nie niewtajemniczonych takie prężne i wpływowe organizacje mają za zadanie wytyczanie polityki włączania do ciała akademickiego ludzi o właściwym kolorze skóry albo właściwej orientacji seksualnej. Aczkolwiek także tutaj władze „wyłączeniowe” różnicują ludzi nie tyle na bazie koloru skóry ale co do miejsca urodzenia. Na przykład czarny człowiek z Nigerii nie ma tej samej wartości „przebicia” co „jasno czekoladowy” murzyn urodzony w Ameryce. Admiracja uniwersytecka  rozsyła ciągle nowe biuletyny w których nakazuje profesorom, jakiego języka, a nawet sposobu spoglądania winni unikać, aby nie zostali zdefiniowani jako rasiści albo homofobii (przeciwnicy różnych form seksualnych dewiacji). Czyli Ameryka, która kiedyś była gorącym tyglem, gdzie różnorodni imigranci się zlewali tworząc nowego Amerykanina, stalą się miską mętnej wody z wieloma sztucznie zróżnicowanymi osobami i przywilejami.

A jak kiedyś było?

Kiedy wylądowałem w US, lat temu prawie 50 tąt, w roku 1968.  Nikt nie interesował się tym, że pochodziłem z kraju komunistycznego. Ważne było co umiem i jak pracuję. Przede wszystkim w społeczeństwie amerykańskim nie zauważyłem elementu zazdrości tym którzy mieli więcej i byli bogatsi. Było to różne od “komunistycznej” Polski a nawet Szwecji, gdzie spędziłem uprzednie 6 lat. W Ameryce ciągle panowało przekonanie, że od pucybuta do milionera droga jest otwarta. W miarę upływu lat i ciągłego nacisku propagandy “liberalnej” sytuacja się zmieniła. Coraz więcej ludzi wierzy, że rząd jest odpowiedzialny za ich bogactwo lub biedę, a nie oni sami. W ciągu ostatnich kilku lat powstało chwytliwe przekonanie, że 1% ludzi kontroluje większość bogactwa Ameryki. Powstaje przekonanie, że to bogactwo (tak jak ropa w Wenezueli)  winno być “sprawiedliwie” rozdzielone wśród reszty społeczeństwa, czyli 99% ludności. Bardzo mi to przypomina postulaty robotników w Polsce, że “Przecież wszyscy mamy takie same żołądki!”

Jakie są tego przyczyny?

Jedną z przyczyn jest fakt, że filozofowie, którzy napisali hasła liberalizmu w czasie rewolucji francuskiej pod postacią: “Wolność, Braterstwo i Równość” , na pewno sami nie wierzyli w dosłowność tych haseł.

Ludzie sami z powodów genetycznych nie są sobie równi i takimi nigdy nie byli. Jedni są mali, drudzy wysocy. Jedni silni drudzy słabi. Jedni żyją 100 lat a drudzy umierają jako dzieci. Jedni są mądrzy a drudzy są umysłowo upośledzeni. Jedni maja talent do bycia przywódcami a drudzy podążają za nimi jak owce w stadzie. W systemie kapitalistycznym jedni mają zmysł do biznesu i podejmowania ryzyka, a drudzy chcą stałego zatrudniania.  No i najważniejsza różnica jest w tym, że niektórzy z nas są kobietami a inni mężczyznami. Ostatnio jednak nawet takie zróżnicowanie nie wystarcza i powstała cała gama seksualnych zróżnicowań w postaci homoseksualistów i lesbijek a także osób bezpłciowych, lub niepewnych swej płci.

Kto z tego korzysta?

Jak zwykle w ruchach lewicowych, nie masy robotników i chłopów ani ludzi czarnych lub seksualnie zagubionych, które korzystają ze zmian politycznych. Korzysta z tych ruchów, jak zwykle,  „Partia Ludzi Oświeconych”, która tu rządzi i naucza. Nie jest to Partia z Komitetem Centralnym i Biurem Politycznym jak w stalinizmie, ale zróżnicowane organizacje, rozmyte w swej ideologii, które konkurują do przejęcia władzy nad społeczeństwem. Jak na razie władzy ideologicznej. Aczkolwiek z Niemiec i Francji dochodzą głosy, że Unia Europejska  winna mieś własną armię, konieczną dla poskromnienia populistycznych rebeliantów, którzy, np. chcą się modlić. Oczywiści tak zwany liberalizm -demokratyczny, aby być widoczny musi mieć wroga. Wróg nie jest z góry wyznaczony, jako że nie ma centralnej władzy, aczkolwiek od czasu do czasu uzurpują sobie do tego prawo różni „liberalni” ludzie lub rządy. W Europie może to być Pani Merkel, lub miliarder Soros. W Ameryce różni politycy grupujący się w Partii Demokratycznej.

Wszystkie te grupy ubiegają się o dostęp do kasy, głównie rządowej albo wymuszonej przez rząd w postaci równości w dochodach i dostępu do wysokopłatnych stanowisk niezależnie od kwalifikacji.

Postęp w nauce przyczyną bezrobocia

Uprzednio pisałem o przyczynach lewicowości w krajach zasobnych w ropę naftową, takich jak np. Wenezuela. Poniżej podam przyczyny fermentu społecznego i atrakcyjności ruchów lewicowych w krajach wysoko rozwiniętych, takich jak US i Europa.

Najważniejszą przyczyną wymuszonego zróżnicowania w dochodach jest przyspieszony postęp naukowy. Stare zawody znikają w ciągu krótkiego czasu, a nowe powstają. Te nowe zawody wymagają zupełnie innych specjalizacji i zdolności. To ta grupa ludzi pozbawionych pracy wymusza lewicowe zmiany w społeczeństwie.

Na dodatek postęp techniczny wymuszony przez komputeryzację i automatyzację potrzebuje coraz więcej specjalistów o matematycznych zdolnościach. Inni, którzy wybrali wykształcenie humanistyczne są skazani na zatrudnienie w rosnącej strefie usługowej. Niestety wynagrodzenia w tej strefie są niewielkie a aspiracje ludzi tam zatrudnionych są wysokie.  Stąd pochodzi niezadowolenie ludzi wykształconych, którzy mylą stopień naukowy z ich przydatnością na rynku pracy. Niestety w systemie kapitalistycznym wartość pracy pracy są podyktowane przez rynek, czyli społeczne zapotrzebowanie a nie przez nakazy rządowe, jak było w sowieckim komunizmie. W zaistniałej sytuacji występuje nacisk ludzi „poszkodowanych” aby przez rządowe ustawodawstwo tworzyć dobrze płatne posady w dziedzinach ekonomicznie sztucznych, jak nadzór nad preferencyjnym zatrudnianiem ludzi z mniejszości rasowych lub seksualnych, których zaczęto klasyfikować  wedle grup i podgrup, wedle prawa, że proporcjonalnie zwiększy się nie tyle liczba ludzi odmiennych, co liczba dobrze płatnych stanowisk w dla nadzoru absurdalnych praw. 

Podobnie było w systemie sowieckim na którym oparte były rządy innych krajów pod dyktaturą Moskwy, osoby mniej zdolne w produkcji zaczęły tworzyć własne ośrodki i synekury w społeczeństwie. Na Uniwersytetach były to Katedry Marksizmu i Leninizmu. W przedsiębiorstwach sekretarze partyjni i ich biura. Na szczeblach powiatowych i wojewódzkich istniały podobne organizacje. System centralnego planowania wymagał osobnej biurokracji wysyłania rozkazów i zbierania gospodarczych informacji. Dla utrzymania dyscypliny system sowiecki wymagał olbrzymiego aparatu tajnej i jawnej policji wśród obywateli. Wymyślone zagrożenie ze strony obozu kapitalistów, głównie USA, usprawiedliwiało utrzymanie wielkiej armii i olbrzymich wydatków na uzbrojenie. Teraz, mimo że system sowiecki upadł pod ciężarem własnej niewydajnej biurokracji, system kapitalistyczny zapożyczył podobne rozwiązania w zmaganiu się z rosnącą grupą ludzi o niskich dochodach a wysokich ambicjach.

Przygnębiające wnioski wynikające z teorii  Malthusa.

W roku 1793 Robert Malthus, angielski myśliciel sformułował teorię opartą o założeniu, że produkcja rolna konieczna dla wyżywienia ludzi nie nadąża z wzrostem liczebności ludzi. Jego obserwacje miały miejsce w Anglii, gdzie produkcja żywności była proporcjonalna to ziemi uprawnej a ludzi przybywało szybciej niż produkcji żywności. Malthus przewidywał, że w konsekwencji w pewnym momencie nastąpi powszechny głód i rewolucja. Z tego też powodu dlatego zalecał celibat i kontrolę urodzeń. Dzisiaj w W Europie spadła także dzietność kobiet do 2,1 ale nie w Afryce Centralnej, gdzie rozrodczość wypada  7 dzieci na rodzinę  Malthus miał  uproszczona wizja oparta na ówczesne warunki w ówczesnej Anglii. Wiek dwudziesty jakoby obalił teorię Malthusa na skutek wynalezienia nawozów sztucznych i ostatnio zmodyfikowanych genetycznie roślin. Jedzenia przybywało, ale nie dla wszystkich. Dzisiaj sytuacja się zmieniła, jako że świat stał się globalny a dla tych ludzi międzykontynentalny. W Afryce Centralnej teoria Mathusa ciągle jest właściwa, w krajach rozwiniętych ma inny charakter. My nie cierpimy na głód fizyczny, ale nasza rządza życia w luksusie wymaga wykorzystywania i niszczenia zasobów naszego globu , jakimi jest powietrze, woda w rzekach i oceanach, ogołocenie środowiska z insektów, które zapylają nasze zboża. Nie będę tutaj wspominał o nowej medycynie, która z jednej strony pomaga ludziom żyć długo a z drugiej strony działa przeciw naturze, która w przeszłości eliminowała z życia jednostki upośledzone fizycznie lub umysłowo. Niestety natura sama w sobie miała nadrzędny cel, a był nim eliminacja genów „wadliwych” i promocja genów silnych, tych które miały zachować gatunek. My poprzez medycynę ingerujemy w jej naturę. W swoim zachowaniu inżynieria genetyczna, uważa siebie za mądrzejszą od Natury, albo Boga, który jest za Nature odpowiedzialny.